در یکی از روزهای اواخر سال 1292 ه.ش. مردم تهران برای اولین بار در عمرشان هواپیمایی را مشاهده نمودند که در ارتفاع پایین پرواز می کرد. مردم با شنیدن غرش این مرغ آهنین که برای نخستین بار به گوششان می خورد با شتاب خود را به حیاط خانه ها، کوچه ها، و بامهای منازل خود رسانیده و با شگفتی به تماشای آن پرداختند. هواپیما چند دقیقه در آسمان تهران به پرواز خود ادامه داد و نظر به اینکه آن زمان در تهران فرودگاهی جهت نشستن هواپیما وجود نداشت، خلبان هواپیمای مورد بحث میدان مشق دیزیون قزاق (محل فعلی وزارت امور خارجه) را مناسب ترین محل برای نشستن تشخیص داده و در آنجا فرود آمد، ولی هنگام فرود هواپیما با لولهً توپی که در میدان قرار داشت تصادف کرد و آسیب دید. البته به خلبانش آسیبی نرسید. به محض فرود هواپیما مردم شهر برای تماشای آن هجوم آورده و حفظ نظم را برای مامورین دشوار ساختند، و تجمع و ازدحام اهالی جهت زیارت این مرغ آهنین، چند روزی ادامه داشت؛ تا هواپیمای آسیب دیده را که از نوع "بلریو" و به خلبانی شخصی به نام "کوزمینسکی" تبعه روسیه بود، جهت تعمیر به تعمیرگاه قشون(ارتش) که در آن زمان عبارت از اتاقی واقع در خیابان سوم اسفند بود، منتقل کردند. هواپیما در آن زمان در تعمیرگاه به وسیله خلبان روسی آن (که بر حسب معمول خلبانان آن زمان در کار فنی هواپیما نیز سررشته داشت) و به یاری "اشتوداخ" که کارمند فنی قشون بود و مکانیسین روسی هواپیما تعمیر و آماده پرواز شد؛ و مجدداً آن را به میدان مشق دیزیون قزاق انتقال دادند تا پرواز کند. لیکن "کوزمینسکی" به این نتیجه رسید که قادر به برخاستن از میدان مشق نیست. سرانجام ناچار هواپیما را از راه زمین به محل کنونی بی سیم که "قصرقجر" نامیده می شد و زمین صافی بود حمل کرد و از آن محل برای مدتی گاه گاه بر فراز شهر تهران پرواز می نمود و این اولین باری بود که ساکنین تهران هواپیمایی را در آسمان مشاهده می کردند.

روزنامه ایران در شماره 12 فروردین ماه 1301 خود از پرواز یک فروند هواپیمای روسی از طریق انزلی به سوی تهران خبر می دهد، آنگاه در شماره 26 فروردین ماه خود می نویسد: « آئروپلانی که 15 فروردین ماه از روسیه به تهران آمده عصر دیروز و پریروز در آسمان تهران پرواز کرد و پس از تماشای مردم فرود آمد.»

سپس در شماره 3 اردیبهشت ماه این روزنامه خبری به شرح زیر حاکی از اولین پرواز ایرانیان با هواپیما در آسمان تهران درج شده است:

« روز پینجشنبه گذشته (30 فروردین ماه 1301) آئروپلانی که از مسکو به تهران آمده بود برای اولین دفعه مسافرینی برای گردش در هوای تهران همراه برد. دفعه اول "شاهزاده محمد حسین میرزا" و "سرهنگ رضا قلی خان" خزانه دار و "مسیو شومبانسکی" وزیر مختار روسیه در هوای تهران پرواز نمودند. پس از آنها "سرتیپ امان الله میرزا"، "سرتیپ مرتضی خان"، "سرتیپ جعفرقلی خان" و "سرهنگ مساعدنظام" پرواز نمودند. در دفعه سوم برای اولین بار دو نفر از نمایندگان ملت: آقای "تدین"، آقای "شیخ العراقین زاده" و "سرهنگ مساعدالدوله" مدت بیست دقیقه در فضای تهران مشغول سیاحت بودند. از قرار اظهارات آقایان و جنابان فوق، در اطاق آئروپلان خیلی راحت بوده و در موقع صعود و نزول حرکات عنیفی در آئروپلان دیده نشده و مثل این بوده است که آدم در کشتی نشسته باشد. در اطاق آئروپلان صدا هم خیلی جزئی بوده و آقایان می توانستند خوب صحبت کرده و صدای یکدیگر را بشنوند... از قرار معلوم آئروپلان مزبور روز گذشته، به طرف مسکو حرکت کرده است.»

اولین کسی که در تصادف اتومبیل در ایران جان خود را از دست داد مرحوم درویش خان، نوازنده و موزیسین مشهور در سال 1305 بود که سوار درشکه بوده و با اتومبیل تصادف نمود و درگذشت. بعد از مرگ درویش خان، دولت به فکر تهیه آئین نامه و مقررات راهنمایی افتاد. 

اولین کمپانی واردات اتومبیل در شهر تهران خیابان چراغ برق، بالاتر از کوچه ناظم الاطباء تاسیس شد. که آنهم در دو باب دکان معمولی که در یکی از آنها اتومبیلی به نمایش گذارده شده و دیگری دفتر فروش آن بود.

علت تاسیس این کمپانی در این محل وجود گاریخانه ها و کالسکه خانه هایی بود که از سابق در آن جای داشتند و برای وسائل حمل و نقل آن زمان حالت مرکزیت  پیدا کرده بود. اولین کمپانی، فروشنده سواری های فورد کروکی بود که چهار نفر ظرفیت داشت و کمی بالاتر از آن کمپانی اتومبیلهای شورلت نیز در دو دکان بوجود آمد و به دنبال آنها کمپانی سواری بیوک و همچنین دوج و سایر کمپانیها بودند که ابتدا در همین خیابان ( چراغ برق ) تاسیس شدند.

اولین کالسکه

اولین کالسکه در سال 1267 ه.ق. به همت "معیر الممالک" در طهران ساخته شد و بعد از مدت کوتاهی استفاده از کالسکه رواج و نیز روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می کرد. به علت نامناسب بودن خیابانها و کوچه ها تردد کالسکه مشکل بود و به همین دلیل دولت وقت تصمیم به سنگفرش کردن خیابانها و کوچه ها گرفت تا کالسکه ها بهتر بتوانند تردد کنند.

از کالسکه هم در داخل شهر و هم در خارج از شهر استفاده می شد. کالسکه ها را معمولا چهار اسب می کشیدند و به واسطه همین تعداد زیاد اسب، وسیله تندروی خوبی برای مسافرت به حساب می آمده است.

در آغاز استفاده از کالسکه مخصوص اعیان و اشراف بود ولی بعد از مدتی کالسکه سواری رواج عمومی پیدا کرد و کار به جایی رسید که فردی به نام "مهدیخان" که صاحب جمع وجوه خارجه نیز بود اقدام به کرایه دادن کالسکه نمود و به همین منظور ده کالسکه تهیه کرد و آنها را در دروازه محمدیه در کاروانسرایی که بعدها به کاروانسرای کالسکه خانه شهرت پیدا کرد مستقر نمود، هر کسی که احتیاج به کالسکه داشت به کاروانسرای مزبور مراجعه کرده و اقدام به کرایه کردن کالسکه می نمود.

در آغاز کرایه یک کالسکه به همراه کالسکه چی آن به قرار ساعتی یکهزار دینار بود و شخص کرایه کننده هر چند ساعت که می خواست می توانست کالسکه را در اختیار خود نگه دارد.

لازم به توضیح است که کالسکه یک کلمه روسی بوده و فارسی آن گردونه است. در ایران قدیم نوعی گردونه ای اسبی بود که آن را ارابه های جنگی می گفتند و بیشتر در مواقع جنگ از آن استفاده می شد و کمتر در مواقع معمولی به کار می رفت.

تا زمان فتحعلی شاه کالسکه در ایران نبود و سلاطین و بزرگان، موقع سفر سوار اسب یا تخت روان می شدند. در دوران سلطنت فتحعلی شاه پادشاه انگلستان یک کالسکه زرنگار برای شاه ایران هدیه کرد و این کالسکه تاریخی با کشتی تا بصره و بغداد، و از آنجا به وسیه قاطر  و اسب به تهران حمل شد و چون خیابانها و کوچه ها تنگ بود کالسکه را از هم جدا کرده و در میدان ارگ مجدداً بر روی هم سوار نمودند. شاه که خیلی به سواری آن علاقه داشت و از طرفی کسی رانندگی بلد نبود و بالفرض وجود راننده، خیابانی برای عبور وجود نداشت؛ ناچار درباریان در مقابل اصرار شاه او را سوار کرده و چندین بار آن را دور ارگ گردانیدند.

ناپلئون نیز یک کالسکه برای فتحعلی شاه فرستاد؛ ولی هیچیک از این دو کالسکه به علت نبودن اه مورد استفاده قرار نگرفت، فقط در زمان ناصرالدین شاه کالسکه بسیار رایج شد

خود را فریب ندهید، خدا را استهزا نمی‌توان کرد. زیرا که آن چه آدمی بکارد، همان را درو خواهد کرد. زیرا هر که برای جسم خود کارد، از جسم فساد را درو کند و هر که برای روح کارد، از روح حیاتی جاودان خواهد دروید. لیکن از نیکوکاری خسته نشویم زیرا که در موسم آن درو خواهیم کرد اگر که ملول نشویم. خلاصه به قدری که فرصت داریم با جمیع مردم احسان بنماییم، علی‌الخصوص با اهل بیت ایمان. (عهد جدید، نامه به غلاطیان، 6)

سرآغاز بسیاری از بحث‌ها پیرامون مفهوم زمان در فلسفه، همین عبارتی است که سنت‌پل برای وعده به مسیحیان برگزیده است. سنت‌پل به مخاطبانش امید می‌دهد که نیکوکاری بی‌ سرانجام نیست، آن چه را که کاشته‌اند روزی درو خواهند کرد، و مؤمنان نباید از لطف پروردگار مأیوس شوند. پرسش مسیحیان مسلماً این است که در چه زمان می‌توانند از کاشته‌هایشان بهره برند، و سنت‌پل می‌گوید «در موسم آن».                                                    ادامه مطلب...

نهضت المپـیک در ایران، با تاًسیس کمیته ملی آن در سال 1325 آغاز

شد. با تاًسیس کمیته ملی المپـیک ایران، 15 فدراسیون ورزشی ورزشهای

جدید به وجود آمدند و بـتدریج در فدراسیونهای بـین المللی مربوطه پـذیرفته

شدند. در ماه مارس 1947 ( 1326 شمسی ) برای اولین بار دعوت نامه

رسمی شرکت در بازیهای المپـیک به ایران ارسال گردید و اساسنامه کمیته

بر اساس مقررات بـین المللی المپـیک تدوین شد. عضویـت ایران در کمیته

بـین المللی المپـیک سرانجام در تاریخ 20 ژوئن 1947 رسماً اعلام گردید

در مرداد ماه 1327 برابر با ژوئن 1948 در لندن چهاردهمین دوره از

المپـیک با شرکت 57 ملت برگزار شد و تیم ایران پس از 56 سال که از

شروع بازیهای المپـیک مدرن می گذشت، برای نخستین بار بطور رسمی در

آن شرکت کرد

مسابقه های قهرمانی کشور ایران اولین مرتبه در نیمه دوم مهرماه 1318

در تهران انجام گرفت. در این مسابقه تعـداد 225 نفر قهرمانان شهرستانهای

ایران ( در کلیه رشته ها ) که در نتیجه انجام مسابقه های داخلی مابـیـن

ورزشکاران هر شهرستان انـتخاب شده بودند در تهران گرد آمدند و با هفتاد

نفر قهرمان انـتخابی از پایتخت مدت ده روز از تاریخ 25 مهرماه تا 4 آبان

ماه 1318 رقابت کردند.   لازم به توضیح است که تا قبل از این تاریخ از

میزان و اندازه توانایی و نیروی جسمی و استعداد جوانان برای ورزش

سنجش و آزمایش صحـیح انجام نگرفته و این امر تا درجه ای مجهول بود

و اشخاصی نیز که در گوشه و کنار تمریناتی انجام داده و در انواع ورزشها

پـیـشرفتی داشتـند و یا صاحب استعـداد ورزشی بودند، شناخته نمی شدند

برای اینکه ورزشکاران بتوانند خود را برای شرکت در مسابقه های

بـیـن المللی حاضر و آماده نمایند، ابتدا لازم بود نیروی جسمی و استعـداد

آنان با وسائل صحیح فنی ارزیابی شود و میزان توانایی آنان معـلوم گردد

احساس همین احتیاج بود که مسابقه های قهرمانی را بوجود آورد. این

اقدام، اشخاص صاحب استعـداد یا صاحب سابقه در امور ورزشی را از

گوشه و کنار به میدان آورد و به عموم معرفی نموده، توانایی و سنجش

نیروی جسمی ورزشکاران تا حدی معـلوم شد؛ بعـلاوه در خلال انجام این

مهم، ورزشکاران با قواعـد فنی و مقررات بـیـن المللی اغلب بازیها

ورزشها و مسابقه ها آشنا گشتـند. مقررات خاص مسابقه هایی که انجام

گردید به صورت رساله جداگانه به چاپ رسیده و در معرض مطالعـه آنان

گذاشته و به وسیله تشکیل کلاسها به ایشان تعـلیم گردید