اولین کسی که خط نستعلیق را به خوبی و زیبایی نوشته "میر علی تبریزی" بود که در عصر تیموریان می زیسته است. گویند یگانه آرزو و آمالش این بود که خطی احداث و اختراع نماید، که از زیبایی و قشنگی ناسخ تمامی خطوط معموله و متداوله باشد تا عاقبت کامیاب گردید.

وی به پایمردی، کوشش و سعی و فکر عمیق توانست از خط نسخ و تعلیق خط "نسختعلیق" که بعدها مخفف و "نستعلیق" گشت اختراع و ابداع نماید و آن را تحت قواعد صحیحه و قوانین مضبوطه درآورد. "سلطان علی مشهدی" ملقب به "سلطان الخطاطین" در منقبت و محمدت خواجه میر علی گوید:

نسخ و تعلیق اگر خفی و  جلی است                       واضع اصل خواجه میر علی است

تا که بوده است عالم و آدم                              هرگز این خط نبوده در عالم

وضع فرمود او ز ذهن دقیق                             از خط نسخ وز خط تعلیق

نی کلکش از آن شکر ریز است                              کاصلش از خاک پاک تبریز است

و خواجه میر علی را فرزندی برومند و عالی فکرت موسوم به "میر عبدالله" بود که او بعد از پدر نواقص خط نستعلیق را کامل نمود، و خواجه میر علی دوم مخترع خط بوده که نخستین "ابن مقله وزیر شهید" خط نسخ را احداث فرمود و دوم خواجه میرعلی خط نستعلیق را اختراع کرد.

اولین کسی که خط فارسی را بر نهاد و طبقه نویسندگان را تعیین کرد " لهراسب " بود. فردوسی در شاهنامه از لهراسب به اینگونه یاد می کند:

چو گشتاسب را داد لهراسب تخت               فرود آمد از تخت و بر بست رخت

بپوشید جامه پرستش پلاس                       خدا را بدینگونه باید سپاس

غلامحسین درویش از هنرمندان نامی و استاد اواخر دورهً قاجاریه است. وی در سال 1251 هجری شمسی در تهران متولد شد. پدرش چون به موسیقی علاقه داشت غلامحسین را به مدرسهً موزیک دارالفنون سپرد و وی به فراگرفتن خط موسیقی و نواختن شیپور و طبل کوچک مشغول شد. غلامحسین به دربار شاهی رفت و آمد داشت و ساز نوازندگان را می شنید. سپس پیش " آقا حسینقلی " به تکمیل فن خود پرداخت و بعد از سالها تمرین در نواختن تار و بویژه سه تار مهارت یافت و بهترین شاگرد استاد خود شد. با ظهور جنبش مشروطه در نخستین سر کنسرتهایی که در انجمن اخوت تشکیل شد وی سمت ریاست و رهبری ارکستر را داشت. درویش خان، نوعی آهنگ ضربی به نام پیش درآمد ساخت که تا سالها بعد از او، رواج بسیار داشت. " سعدی حسنی " در کتاب تاریخ موسیقی دربارهً پیدایش موسیقی نوین ایران می نویسد: " نخستین تحول واقعی موسیقی را غلامحسین درویش (1251 - 1305 هجری شمسی) آغاز کرد. درویش در نواختن تار دست داشت. تا آن زمان تار پنج سیم (دو سیم سفید، دوسیم زرد، و یک سیم بم ) داشت و درویش از روی ستار به فکر افتاد سیم دیگری به تار بیفزاید و از آن وقت تار دارای شش سیم شد. درویش در زمان تحصیل در مدرسهً موزیک نظام که تحت نظر " لومر " اداره می شد متوجه یکنواخت بودن موسیقی ایرانی شد، به این جهت آواز را که تا آن زمان بدون ضرب و طولانی بود، خلاصه کرد و به صورت ضربی در آورد و علاوه بر" درآمد" که پیش از آواز نواخته می شد قطعهً ضربی دیگری به نام" پیش درآمد" به آن افزود. این استاد کم نظیر موسیقی ایران در شب چهارشنبه دوم آذرماه 1305 هجری شمسی هنگامی که از منزل یکی از دوستان به خانه می رفت درشکه اش با اتومبیلی تصادف کرد و بر اثر ضربتی که بر سر او وارد آمد چنان به سختی صدمه دید که در دم جان شپرد. "محمد هاشم میرزا" متخلص به " افسر " در مدح این استاد و " درویش عبدالله طالقانی " مبتکر خط شکستهً فارسی که هر دو طالقانی هستند دو بیت زیر را سروده است:

                درویش زمان ما و درویش نخست                 هریک به رهی رسم تجدد می جست

               آن یک خط راست را شکسته بنوشت            وین موسیقی شکسته را کرد درست

ایرج میرزا نیز  در وصف او از زبان " زهره " در منظومهً زهره و منوچهر گفته است:  

               تار نهم در کف درویش خان                     تا بدمد بر بدن مرده جان

اولین پیانویی که به ایران آوردند، پیانویی کوچک بود که به تناسب وسایل حمل و نقل آن زمان انتقال آن از فرانسه به ایران امکان پذیر باشد. بدین جهت این پیانو فقط دارای پنج اکتاو بود که صفحه جای انگشت آن از پیانو جدا می شد و حمل آن را تسهیل می کرد.

مشیر همایون شهردار، استاد پیانو می نویسد: " این پیانو را در سال 1314 هجری شخصاً به اتفاق پدرم در منزل  مرحوم " عضدالدوله" پدر " عین الدوله " دیدم که روی آن به زبان فرانسه عبارتی نوشته شده بود حاکی از آنکه پیانوی مذکور را " ناپلئون " به " فتحعلی شاه " اهدا نموده است.