اولین نوجوان چترباز ایرانی "ارشیا سعادت کیا" است که در سال 1374 با 14 سال سن و با شرکت در کلاسهای دوره آموزش چتر بازی موفق به کسب گواهینامه چتربازی گردید و به عنوان جوانترین چترباز ایران معرفی شد.
در سال 1299 ه. ق. مهندس " بوآتال " فرانسوی امتیاز ساختمان راه آهن " حضرت عبدالعظیم " را از دولت ایران تحصیل نمود و با مشارکت بلژیکیها ساختمان این خط شروع شد.
طول خط آهن حضرت عبدالعظیم 8.7 کیلومتر بود و عرض آن 80 سانتیمتر. خط مزبور در سال 1301 ه. ق. طی تشریفات مفصلی به دست " ناصرالدین شاه " افتتاح گردید.
در روز افتتاح اکثر مردم برای اطلاع از چگونگی کار این وسیله نوظهور به گارماشین (ایستگاه راه آهن) در انتهای خیابان ری که امروز جای خود را به پارکی داده است، رفتند و با علاقه حرکت آن را روی ریلهای آهنی تماشا کردند.
ساکنین تهران که تا سال 1300 ه.ق. چنین موجود عجیب و غریبی را ندیده بودند برایشان تعجب آور بود که کوهی از آهن بتواند با سرعت زیادی حرکت کند و چون هنگام حرکت، از کله این ماشین وحشتناک دود بسیار زیاد و غلیظی خارج می شد، به همین دلیل لقب ماشین دودی را به آن داده بودند.
در آغاز ورود ماشین دودی، مردم دسته دسته برای تماشای این موجود نوظهور به ایستگاه آن می آمدند، ولی هیچکس جرات سوار شدن آن را به خود نمی داد، این مساله ادامه داشت تا اینکه مهندس فرانسوی وارد کننده آن خطر ورشکستگی را بر خود دید و به همین خاطر به حضور ناصرالدین شاه رسید و ماجرا را با وی در میان گذارد و پس از آن قرار بر آن شده و با آن به شهر ری بروند، پس از انجام این کار وقتی که مردم دیدند شاه با همراهان به سلامت به مقصد رسیدند، کمی ترسشان ریخت و پس از گذشت مدت کوتاهی کار بدانجا رسید که دیگر جایی در ماشین دودی برای سوار شدن نمی ماند و مردم نشسته و ایستاده با آن طی طریق می کردند.
تعداد واگنهای ماشین دودی و ترتیب بستن آنها در مواقع مختلف فرق می کرد ولی به طور معمول حدود یازده دوازده واگن اختصاص به حمل مسافر داشت و در مواقعی هم که کالاهای تجاری موجود بود، به همین تعداد هم واگن مخصوص بارکشی به دنبال ماشین دودی بسته می شد.
ترتیب بستن واگنهای مسافری نیز معمولا به این صورت بود: واگن شاهی که مخصوص شاه بود و بعد از لوکوموتیو بسته می شد و بعد از آن واگن مخصوص اعیان و دولتیون و پس از آن نیز واگن مخصوص زنان و سرانجام حدود هشت واگن مخصوص آقایان بسته می شد.
کرایه ماشین دودی در آغاز از تهران به شهر ری و بالعکس حدود 3 شاهی و این مقدار بعد از هر مدتی اضافه میشد، تا اینکه در اواخر کارش به حدود 3 ریال رسید.
اولین سانحه هوایی در خاک ایران که منجر به تلفات جانی گردیده مربوط به حریق و سقوط یک فروند هواپیمای پستی متعلق به کمپانی ایرویز انگلیسی بود. که ضمن پرواز در مسیر بنادر بوشهر-جاسک به سوی کراچی در شهریور ماه سال 1308 دچار سانحه شد و سقوط کرد.
در سال 1270 ه. ش. (1891 میلادی) اواخر سلطنت ناصرالدین شاه قاجار توسط " میرزا ملکم خان " (ناظم الدوله) برای اولین بار در تاریخ، یک هوانورد فرانسوی به منظور نمایش پرواز بالون به ایران آمده و در تهران و بعضی از شهرهای بزرگ از جمله تبریز پروازهایی انجام داد. آن زمان به این اختراع چادر هوایی می گفتند.
مردم دسته دسته برای تماشای مراسم چادر هوا کردن می شتافتند. بچه های کوچه و بازار تهران با تماشای صعود بالون فرانسوی اشعاری به همین مناسبت ساخته و ورد زبان کرده بودند:
عرقچین به سرم چادر هوا رفت فرنگی توش نشست پیش خدا رفت
یا:
شاپو بر سر فرنگی به هوا رفت توی بالون نشست نزد خدا رفت
در یکی از روزهای اواخر سال 1292 ه.ش. مردم تهران برای اولین بار در عمرشان هواپیمایی را مشاهده نمودند که در ارتفاع پایین پرواز می کرد. مردم با شنیدن غرش این مرغ آهنین که برای نخستین بار به گوششان می خورد با شتاب خود را به حیاط خانه ها، کوچه ها، و بامهای منازل خود رسانیده و با شگفتی به تماشای آن پرداختند. هواپیما چند دقیقه در آسمان تهران به پرواز خود ادامه داد و نظر به اینکه آن زمان در تهران فرودگاهی جهت نشستن هواپیما وجود نداشت، خلبان هواپیمای مورد بحث میدان مشق دیزیون قزاق (محل فعلی وزارت امور خارجه) را مناسب ترین محل برای نشستن تشخیص داده و در آنجا فرود آمد، ولی هنگام فرود هواپیما با لولهً توپی که در میدان قرار داشت تصادف کرد و آسیب دید. البته به خلبانش آسیبی نرسید. به محض فرود هواپیما مردم شهر برای تماشای آن هجوم آورده و حفظ نظم را برای مامورین دشوار ساختند، و تجمع و ازدحام اهالی جهت زیارت این مرغ آهنین، چند روزی ادامه داشت؛ تا هواپیمای آسیب دیده را که از نوع "بلریو" و به خلبانی شخصی به نام "کوزمینسکی" تبعه روسیه بود، جهت تعمیر به تعمیرگاه قشون(ارتش) که در آن زمان عبارت از اتاقی واقع در خیابان سوم اسفند بود، منتقل کردند. هواپیما در آن زمان در تعمیرگاه به وسیله خلبان روسی آن (که بر حسب معمول خلبانان آن زمان در کار فنی هواپیما نیز سررشته داشت) و به یاری "اشتوداخ" که کارمند فنی قشون بود و مکانیسین روسی هواپیما تعمیر و آماده پرواز شد؛ و مجدداً آن را به میدان مشق دیزیون قزاق انتقال دادند تا پرواز کند. لیکن "کوزمینسکی" به این نتیجه رسید که قادر به برخاستن از میدان مشق نیست. سرانجام ناچار هواپیما را از راه زمین به محل کنونی بی سیم که "قصرقجر" نامیده می شد و زمین صافی بود حمل کرد و از آن محل برای مدتی گاه گاه بر فراز شهر تهران پرواز می نمود و این اولین باری بود که ساکنین تهران هواپیمایی را در آسمان مشاهده می کردند.
روزنامه ایران در شماره 12 فروردین ماه 1301 خود از پرواز یک فروند هواپیمای روسی از طریق انزلی به سوی تهران خبر می دهد، آنگاه در شماره 26 فروردین ماه خود می نویسد: « آئروپلانی که 15 فروردین ماه از روسیه به تهران آمده عصر دیروز و پریروز در آسمان تهران پرواز کرد و پس از تماشای مردم فرود آمد.»
سپس در شماره 3 اردیبهشت ماه این روزنامه خبری به شرح زیر حاکی از اولین پرواز ایرانیان با هواپیما در آسمان تهران درج شده است:
« روز پینجشنبه گذشته (30 فروردین ماه 1301) آئروپلانی که از مسکو به تهران آمده بود برای اولین دفعه مسافرینی برای گردش در هوای تهران همراه برد. دفعه اول "شاهزاده محمد حسین میرزا" و "سرهنگ رضا قلی خان" خزانه دار و "مسیو شومبانسکی" وزیر مختار روسیه در هوای تهران پرواز نمودند. پس از آنها "سرتیپ امان الله میرزا"، "سرتیپ مرتضی خان"، "سرتیپ جعفرقلی خان" و "سرهنگ مساعدنظام" پرواز نمودند. در دفعه سوم برای اولین بار دو نفر از نمایندگان ملت: آقای "تدین"، آقای "شیخ العراقین زاده" و "سرهنگ مساعدالدوله" مدت بیست دقیقه در فضای تهران مشغول سیاحت بودند. از قرار اظهارات آقایان و جنابان فوق، در اطاق آئروپلان خیلی راحت بوده و در موقع صعود و نزول حرکات عنیفی در آئروپلان دیده نشده و مثل این بوده است که آدم در کشتی نشسته باشد. در اطاق آئروپلان صدا هم خیلی جزئی بوده و آقایان می توانستند خوب صحبت کرده و صدای یکدیگر را بشنوند... از قرار معلوم آئروپلان مزبور روز گذشته، به طرف مسکو حرکت کرده است.»
اولین کسی که در تصادف اتومبیل در ایران جان خود را از دست داد مرحوم درویش خان، نوازنده و موزیسین مشهور در سال 1305 بود که سوار درشکه بوده و با اتومبیل تصادف نمود و درگذشت. بعد از مرگ درویش خان، دولت به فکر تهیه آئین نامه و مقررات راهنمایی افتاد.
اولین کمپانی واردات اتومبیل در شهر تهران خیابان چراغ برق، بالاتر از کوچه ناظم الاطباء تاسیس شد. که آنهم در دو باب دکان معمولی که در یکی از آنها اتومبیلی به نمایش گذارده شده و دیگری دفتر فروش آن بود.
علت تاسیس این کمپانی در این محل وجود گاریخانه ها و کالسکه خانه هایی بود که از سابق در آن جای داشتند و برای وسائل حمل و نقل آن زمان حالت مرکزیت پیدا کرده بود. اولین کمپانی، فروشنده سواری های فورد کروکی بود که چهار نفر ظرفیت داشت و کمی بالاتر از آن کمپانی اتومبیلهای شورلت نیز در دو دکان بوجود آمد و به دنبال آنها کمپانی سواری بیوک و همچنین دوج و سایر کمپانیها بودند که ابتدا در همین خیابان ( چراغ برق ) تاسیس شدند.
