رازی نخستین کسی است که فـعـل و انفـعالات شیمیایی را در طب دخالت داده و بهـبود بیمار را نـتیجه آن در جسم او دانسته است. پس از وی این روش توسط " ابن سینا " و سایر پـزشکان اسلامی دنبال شد.
رازی نخستین شیمیدان و پـزشک اسلامی است که با تجربهً خود به خاصیت سمی جیوه پـی برده و دربارهً آن چـنین نوشته است: " ....... در بابت جـیوهً خالص به نظرم نمی رسید که خوردن آن خطرناک باشد، فـقط دردهای شدید شکمی و امعـائی تولید می نماید و به نحوی که وارد بدن شده از آن خارج می گردد، مخصوصاً اگـر شخصی حرکات ورزشی انجام دهـد... جیوه را به میمونی که در منزل خود داشتم خوراندم و ملاحضه کردم که حیوان دندانهایش را به هـم سائیده و شکم خود را با دستهایش فشار میدهـد".
رازی با توجه به این خاصیت جـیوه، آن را به عـنوان مسهـل تجویز کرد و " عـمادالدین " از آن در معـالجات کوفت استـفاده نمود.
رازی برای اولین بار الکل را از تـقطیر مواد قـندی و نشاسته ایی به دست آورد و آن را الکـحول نامید. وی درباره طرز تـهـیه الکـل چـنین نوشته است:
" برای تـهـیه کردن آن کافی است که مواد نباتی هـر چه باشد گـرفته و ذخیزه نماید به طریقی که خـمیری درست شود و سپس آن را مدت یک شبانه روز بگـذارند تا خـمیر بعـمل آید؛ پس آن را در قرع و انبـیق ریخـته و تـقـطیر کـنند، فوراً الکل حاصل میشود"
از کتابـهای الاثـبات و الاسرار می توان استـنباط کرد که رازی سرخ شدن جـیوه در اثر حرارت دادن در هـوا را می شناخته و بنابراین هـشت قرن قـبل از " لاوازیه " برای اولین بار اکسید جـیوه را تـهـیه کرده است.
رازی نخـستین کسی است که تـهـیه کردن آرسنیک را بصورت خالص شرح داده است. رازی آرسنیک را جوهـر زرنیخ نامیده و دربارهً صفت مشخـصه آن نوشته: " ... حتی یصیر جسداً بـیضا " که باید آن را به فـلز سفید یا جسم سفـید که قابل ذوب شدن است ترجـمه کرد.
گـلمن در کتاب شیمی مدنی خود " آلبرتوس ماگـنوس " را اولین تـهـیه کنـندهً فـلز آرسنیک نامیده بود ولی پس از اینکه کتاب الاسرار رازی بوسیله دکتر " یولیوس روسکا " به آلمانی ترجـمه شد وی اشتباه گـذشته خود را رفـع کرده و رازی را نخـستین تـهیه کنندهً فـلز آرسنیک نامیده است.
رازی برای اولین بار جوهـر نمک (اسید کلرئیدریک) را از تـقـطیر نوشادر به دست آورد و آن را دهـن النوشادر (روغن نوشادر) نامید است.
