محمد علی جمالزاده متولد 1274 شمسی نخستین ایرانی است که با نیت و قصد آگاهانه و با ترکیبی داستانی و نه مقاله ای، به نوشتن پرداخت و اولین داستانهای کوتاه فارسی را به وجود آورد.
اولین مجموعه داستان جمالزاده، یکی بود یکی نبود را سرآغاز ادبیات واقعگری ایران دانسته اند. این مجموعه شامل شش داستان است که طی سالهای 1293 تا 1300 نوشته شده اند. جمالزاده در هر داستان با نثری شیرین به تصویر یک تیپ اجتماعی پرداخت و کهنه پرستی و رخوت اجتماعی را با طنزی سرشار از غم توصیف کرد. او کوشید زبان داستان را به زبان محاوره نزدیک کند، اما اغلب گرفتار پرگویی می شود و به انشاء نویسی می پردازد.
داستانهای یکی بود یکی نبود را به خاطر زبان شیرین و طنز برنده شان می توان در حد ادبیات مشروطه دانست.
جمالزاده در نخستین داستانهایش موفق می شود آوای مردمی را که زمزمه شان در شیههً اسبها و چکاچک شمشیر سرداران رمانها تاریخی و آه و ناله های اخلاقی ناقلان رمانها اجتماعی اولیه گم شده بود، منعکس کند.
