می گویند ظهور، رجعت و قیامت از یک جنس اند. به واقع نیز چنین است. این که پس از ظهور زمین اندوخته های خود را به همگان ارزانی می دارد، آن چنان که فقیری در زمین باقی نمی ماند تا محلی از احسان داشته باشد و گنجینه های علم، که تا قبل از این تنها یک حرف از بیست و هفت حرف آن شناخته شده بود، کشف می شود و زمین آن گونه می شود که در مخیله ی بشر نمی گنجد و ظاهر و باطنش غیر از آن که بود می شود به این دلیل است که پرده ها کنار رفته اند و حق آشکار تر خود را به همه می نمایاند.
زمین به آسمان نزدیک تر شده است و ملکوت در چند قدمی است. در میان روایت های مربوط به ظهور، گاه به نشانه هایی که در اخبار و احادیث و آیات کریم، در مورد قیامت آمده اند برمی خوریم که این نشانی از قرابت اینان است. نمونه، همانا صیحه ایست که در قیامت اسرافیل در عالم طنین انداز می کند و جهانیان را، غیر از آنانی که خداوند می خواهد، برمی آشوبد و مدهوش می کند. همانند آن در ظهور نیز برشمرده شده است و فرموده اند که آن چنان صیحه ای در عالم می پیچد که کسی نمی ماند مگر آن که از حادثه ای که واقع شده است آگاه شود و هر کس به زبان خود فریاد "أنا المهدی" را می شنود. خلاصه آن است که اگر بخواهیم ظهور رخ دهد و ما هم در آن از یاران مهدی(عج) باشیم باید ظرفیت کنار رفتن پرده ها را در خود داشته باشیم آن چنان که به ملکوت نزدیک تر باشیم.

© کپی رایت توسط : پایگاه اطلاع رسانی طاووس بهشت (کلیه حقوق مادی و معنوی مربوط و متعلق به این سایت است.)