سه ماه، دست زمستان دراز بود، سه ماه

درخت ها نفشردند دست سردش را

سه ماه پرده ابر

چنان قلمرو خورشید را فرو پوشاند

که آفتاب از شرم

نشان نداد، رخ سرد و رنگ زردش را

زمین یخ ده در زیر تازیانه باد

سه ماه تاب آورد،

صبور ماند و نهاد کرد داغ و دردش را

پرند نیلى هفت آسمان برفت از یاد

که ابرو دود بیندود لاجوردش را

سه ماه، دست زمستان دراز بود، سه ماه

•

در آن شبان سیاه

ولى خموش، نهان جوش، سخت کوش، مدام

به تنگناى زمان مى تپید بى آرام

به زیر برف پراکنده در سراسر دشت

کنار برگ فرو خفته روى سبزه زرد

به زیر پنجه غارتگر زمستانى

لطافت نفسش مى وزید پنهانى

بهار بود که بیدار بود و پا در راه.

•

بهار بود که در انتظار فرصت بود

بهار پیک طراوت، نوید رحمت بود

بهار بود که جان حیات بخشش را

به ذره ذرة اندام خاک مى گسترد

بنفشه مى آورد

جوانه مى پرورد.

•

هنوز دست بهار

ز آستین به درستى به درنیامده بود

که دست هاى درختان به رقص بَر مى شد!

که رنگ و روى هوا باز و بازتر مى شد

که بوى نرگس، چون بوى عشق، بوى امید

به شهر مى پیچید

دوباره چهره خورشید پرده در مى شد

شکوفه مى تابید

ستاره مى خندید

•

سه ماه دست زمستان دراز بود، اینک

نگاه کن به طبیعت، به آسمان، به زمین

نگاه کن به ستایشگران فروردین:

•

نگاه کن به پرستو

که سوى لانه برباد رفته پرزده است

نگاه کن به درختان، به بوته ها، به چمن

جوانه هاى جوانى دوباره سرزده است

به آفتاب نگه کن، شکفته و پیروز

چه نقش هاى درخشان به بام و در زده است

به شور و شادى مردم نگاه کن، نوروز

- شکوهمندترین جشن قوم ایرانى -

دوباره در همه جا پرچم ظفر زده است.

خیزید و خز آرید که هنگام خزانست                باد خنک از جانب خوارزم وزانست

آن برگ رزان بین که بر آن شاخ رزانست          گویی به مثل پیرهن رنگرزانست

دهقان به تعجب سر انگشت گزانست           کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

                                             * * *

طاووس بهاری را، دنبال بکندند             پرش ببریدند و به کنجی بفکندند

خسته به میان باغ به زاریش پسندند              با او ننشینند و نگویند و نخندند

وین پر نگارینش بر او باز نبندند           تا بگذرد آذر مه و آید (سپس) آذار

                                           * * *

شبگیر نبینی که خجسته به چه دردست     کرده دو رخان زرد و برو پرچین کردست

دل غالیه فامست و رخش چون گل زردست      گوییکه شب دوش می و غالیه خوردست

بویش همه بوی سمن و مشک ببردست      رنگش همه رنگ دو رخ عاشق بیمار

چین به پیشانی  و غم بر دل ما

                                   راه نداشت

بادبادک با باد

تا فراسوی زمین

خبر شادی ما را می برد

سنگ هر کودک بر پهنه رود

لک لکی بود که

-         لی لی می کرد

دامن پیرهن هر کودک

پر  لک و پیس ز رنگ شاتوت

عصر هنگام که از مدرسه بر می گشتیم

و اندر آن کوچه تنگ

چه هیاهوی غریبی برپا می شد

نی سواران همه آماده جنگ

سر من گر چه به سنگ پسر همسایه

غرق خون گشت

                   ولی در دل من دلگیری

یک نفس راه نداشت

گاه ترنا بازی

گرچه چوب و فلکی بود , اما

دیو کین در دل کس راه نداشت

آرزوهایی بود

که به اندازه یک شیر و شکر شیرین بود

شادمانی همچون

نور خورشید به قلب همه خوش می تابید

شب که می شد 

گوش ما منتظر قصه خاتون می ماند

قصه زرد پری , سرخ پری

قصه دختر شاه پریان

سند باد بحری ما را می برد

بسوی چین , ماچین

تا فراسوی زمین

ناز خاتون می گفت

دیده را بربندیم

تا مبادا که در آن خواب بیاید , اما

ناگهان چشم گشودیم,

                            دریغ

کودکی را دیدیم

که به همراه صفا همچو عقاب

پر کشان رفت بر این اوج فلک

آسمان زیر پر خویش کشاند

و بجز خاطره ای مبهم از آن

                                  هیچ نماند ...

                                               ( نیک اندیش باشید )

                                   حالا چرا؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا 

                                 بی ‌وفا حالا که من افتاده ‌ام از پا چرا؟

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی

                                 سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا؟ 

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

                                من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟ 

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم

                                 دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار

                               اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟ 

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

                                 ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا؟ 

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

                                 اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا؟ 

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند

                                   در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا؟ 

 در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

                                  خامشی شرط وفا داری بود غوغا چرا؟ 

 شهریارا بی‌جیب خود نمی‌کردی سفر

                                    این سفر راه قیامت میروی تنها چرا؟